BİR HAYALİN GERÇEKLEŞMESİ

Aslında şu anda El Salvador hakkında yazmaya başlamıştım. Malum, benim yazılar birkaç gün geriden geliyor ama siz yine de günü gününeymiş gibi düşünün. El Salvador yayınına ara vermenin sebebi hikmeti bu akşam benim bir hayalimin gerçekleşmiş olması ve benim bunu sizinle kanlı canlı paylaşmak isteğimdir.

Bu sayıda fotoğraf yok ama bazı fotoğraflar ancak gönül gözüyle çekilir değil mi gönül dostları. Amanın, n'oldu bana, erdim mi ne:) İşte size o fotoğraf..

El Salvador'u 10 güne sığdırmak bizi biraz yordu açıkçası. 2 günde bir toplan, o otobüsten in bu otobüse bin, yeniden kalacak bir yer ara, bir de üstelik sabahın köründe kalkıp 2 sınır geç derken buraya yani Copan'a gelince bu günü tatil ilan ettik. Görüyorsunuz ya bizim de hayatımız kolay değil, o kadar gez gez kırk yılda bir tatilin olsun :) Neyse lafı uzatmayalım, gündüz sere serpe serilip, tıkındıktan sonra (ayıptır söylemesi dün gecede içkiyi biraz fazla kaçırmışız ) akşam odada biraları lüpletip dışarıda bir final içkisi yapalım dedik.

Pansiyondan çıkmışız yürüyoruz, Aaaa! pansiyonun biraz ilerisinden kıpır kıpır bir müzik geliyor. Yoksa burnumuzun dibinde bar mı varmış diye sese doğru yürürken zınk diye bir evanjelist kilisesi çıktı karşımıza. Kilisenin içine adım atmamla dünyam değişti o anda. İki kadın ve dört adamdan oluşan bir koro tempolu bir şarkı söylüyor ve genç-yaşlı, kadın-erkek demeden herkes dans ediyor, tempo tutuyor. Bir saniye bile tereddüt etmeden, kalabalığın arasına karışıp dans etmeye başladım herkesle birlikte. Nasıl etmem ki, Blues Brothers filmini izlediğimden beri en büyük hayallerimden birisi böyle bir kilisede dans etmekti. Tanrıya şükür (pardon ağzımdan kaçtı) bir hayalim daha gerçek oldu. Tommy ve Paola ortama uyum sağlamayadıkları için kendilerine uygun bir ortam aramaya gittiler. Ben de mest bir şekilde orada kalıp müziğin etkisiyle içimden geldiğince dans ettim. Müzik bitince, çember sakallı (ama incesinden), dans etmekten gömleği sırılsıklam olmuş, 40 larında bir adam (papaz mı oluyor artık ne) heyecanlı bir şekilde ve şarkı söyler tarzda bir konuşma yapıyor, koroda arada bir vokallerle olayı bir müzikale dönüştürüyordu. O an düşünmedim değil, din mi değiştirsem acaba diye:) Madem bi şeylere inanmak gerekiyor bari eğlenceli olanı olsun dimi ama ya!

Sonra herkes ortaya doğru yürüyerek birbirleriyle el sıkıştıktan sonra, yerlerine oturdular ve vaazı dinlemeye başladılar. Biraz dinlemeye çalıştım ama baktım bir halt anlamıyorum ben de bizimkilere katılıp bu durumu kutlamaya karar verdim. Hayda, bütün barlar kapalı bu gece (pazar). Bizimkileri görürüm umuduyla dalgın dalgın meydanda yürürken bu sefer meydandaki kiliseden müzik sesiyle kendime geldim. Buradaki müzik biraz daha yavaş ve playback. Ama ortalık kopuyor, herkes birbirine sarılıp, kucaklıyor. Hop, n'oluyonuz kardeşim, burada aile var :) Sıra şarap, ekmek olayına geliyor. Bende mi aralarına katılsam diye düşünüyorum ama sonra çarpılırım marpılırım korkusuyla vazgeçiyorum. Bu arada kürsünün önünde rahip abi, ellerini önünde birleştirmiş ve yüzünü ellerine dayamış bir şekilde ve acı çeker gibi duruyor. Ama sahne komik. Abinin oturduğu sandalye taht yavrusu ve 2 yanında plastik sandalyeler var. Sonra ağır ağır doğrulup kürsüye çıkıyor. O bir şeyler söylemeye başlıyor ve ben hayalimi gerçekleştirmiş olmanın mutluluğuyla yatağıma doğru ağır ağır yol alıyorum. Vay! ne edebiyat patlattım be..